Briljante CD van
techno-traditionalist
Het lijkt erop dat er in Engeland sprake is van een heuse folk-revival. Afgelopen jaar leverde John Spiers & John Boden met "Bellow" een zeer gewaardeerde CD af. Kate Rusby en Eliza Carty zijn weliswaar gearriveerde artiesten, maar nog steeds twintigers. Onlangs kwamen er cd's uit van jeugdige talenten Abby Lathe, bekend van Maddy Prior's Bib & Tuck, Dr. Faustus ("The First Cut") en Folkestra ("Folkestra North"). Die laatste band is een initiatief van Kathryn Tickell. Die verzamelde 14 jeugdige muzikanten (14-19 jaar) om zich heen en nam dit traditioneel album op. Uit Folkestra ontstond weer XYZ, een trio dat dit jaar genomineerd werd voor de Young Musicians Folk Award (BBC). In diezelfde competitie talenten als Jackie Oats, Emma Sweeney, het duo Arlen met de prachtige stem van Lucy Rutherford en de Noord- Ier Jarlath Henderson. Deze uillean piper (17 jaar) won de competitie en staat in 2004 op de folkfestivals van Sidmouth en Cambridge.
En dan is daar Jim Moray. Die past eigenlijk maar ten dele in genoemd rijtje. Natuurlijk, hij is jong en bracht met "Sweet England" zijn eerste CD uit. Maar waar genoemde talenten/arrivees in meer of mindere mate in het traditionele folkidioom blijven hangen is er bij Moray iets meer aan de hand. Hij maakt van traditionals nieuwe muziek ("Nu Folk" las ik al ergens in de Engelse muziekpers). Via subtiele, eigentijdse arrangementen waarin goed te horen valt dat we te maken hebben met een muzikant met een gedegen klassieke opleiding en kennis van (eigentijdse) pop- en dancemuziek.
In de a-capella song "The Week Before Easter" wordt de prachtige tenor van Moray ondersteunt door meerstemmige vocalen (ook door hem ingezongen) die deze traditional laten klinken als een Beach Boys-song. "Sweet England", een tragische "emigratie-lament", krijgt hier door een klagende elektrische gitaar een vertolking die zowel aanhangers van Fairport als Radiohead zal aan spreken.
Een song als "Early one Morning" heeft als opening een uiterst beschaafd klassiek intro door een String Quartet. Daarna worden violen en stem bijna overpowered door "drum's and bass" en samples. Verplichte kost was dit lied in de muzieklessen van de Engelse lagere school. En menig volwassene die toen weg zat te dromen bij deze, van origine niet bijster opwindende song, zal nu opkijken van deze eigentijdse versie. Evenzo van "Seeds of Love" met techno-arrangement en de hele hoge zuivere zangnoten die Moray hier haalt.
Het nummer "Gypsies" (ook wel Raggle Taggle Gypsies) kennen we in zoveel uitvoeringen dat je van zeer goede huize moet komen om ons daarmee nog te verrassen. Moray doet het via een onnavolgbaar arrangement met een hoofdrol voor de jazzy trompet van gastmuzikant Leo Altarelli.
Elke interpretatie op deze CD is origineel. En het geheel klinkt integer, natuurlijk geloofwaardig en overtuigend. Dat vraagt, naast alle technische en compositorische talenten, een grote affiniteit met en kennis van deze traditionele songs. Daar blijkt Jim Moray, ondanks zijn jeugdige leeftijd over te beschikken,
"Longing for Lucy", het enige zelf geschreven stuk op de CD, bewijst dat Jim Moray naast arrangeren, ook teksten kan schrijven. In Engeland lopen ze weg met Moray. Drie maal genomineerd in de verschillende categorieën van de Engelse BBC Folk Awards ( Eén keer in de categorie "best album" en twee keer in de categorie 'best traditional track" met "Early One Morning" en "Lord Bateman").
Ook in de geschreven pers niets dan lof. Daarbij wil men nogal typisch Engels chauvinistisch doorslaan. De leukste die ik op dit gebied tegenkwam ging over de titeltrack "Sweet England": "Nobody will ever write a song like that about the European Union, I'm afraid". The Telegraph slaat de spijker op zijn kop: "The techno-generation's kick in the pants for folk-rock dinosaurs".
Het is te hopen dat Jim Moray "live" op het ROUTE 04 festival in de buurt kan komen van hetgeen hij op "Sweet England" laat horen. Werkelijk een van de allerbeste folk-CD's die ik in tijden uit Engeland hoorde.
Paul - Waardering: 9+