last update
Recenseer voor wie er niet bij was
Ook zo benieuwd hoe een concert was waar je niet naar toe kon? Als je er wel bij was, laat het ons weten en wij zetten het zo snel mogelijk op deze site. U bent de recensent. Als we in landelijke en regionale media recensies vinden zullen we daaruit citeren. En als iemand van onze redactie ernaar toe kan recenseren we ook nog zelf. Maar wij zijn nog benieuwder naar uw mening. Nu Niam Parsons een serie concerten geeft is dit weer een mooie kans. Kruip achter je toetsenbord en mail je mening. Kijk op de specials over Blue Highways en het BRTO-Americana festival hoe aardig dat kan uitpakken.
Twaalf concerten in Nederland van Ierse zangeres
Niamh Parsons brengt diepste
emoties uit traditionals over
- door Pieps -
Niamh Parsons is een van de weinige Ierse zangeressen die vrijwel enkel traditionele songs zingen. Zij houdt de traditie van de Ierse liedkunst in ere.
"Ik was al een jaar of twintig toen ik me voor het eerst echt voor de volksmuziek
van mijn land begon te interesseren en ik raakte meteen verslaafd. In de loop der
jaren heb ik heel wat traditionele liedjes verzameld met de meest bizarre onderwerpen.
En ze betekenen veel voor mij.
Wat mij vooral zo boeit is dat een liedje zo lang kan bestaan. Dat vind ik fascinerend."
Ze heeft kort geleden de laatste hand gelegd aan de twaalf tracks op haar laatste cd: 'Hearts Desire' Het album is geproduceerd door gitarist Dennis Cahill, die het beschrijft als 'haar beste werk tot nu toe.' Indrukwekkend is ook de lijst van muzikanten die aantreden, waaronder guitarist Graham Dunne, Josphine Marsh op accordeon, Cahill op mandoline en Mick Kinsella op harmonica.
Niamh Parson is in staat om de diepste emoties uit de traditionele songs over te brengen. Uit haar presentatie proef je haar betrokkenheid. En zoals het voor veel kunstenaars en muzikanten geldt, je moet door diepe dalen gegaan zijn wil je de emotie in je kunstuiting voelbaar kunnen maken. De afgelopen drie jaar heeft ze genoeg meegemaakt. Ze leefde voor haar gezin en voor de band waarmee ze succes had: The Loose Connections.
De band ging uit elkaar; haar huwelijk liep stuk en haar vader overleed.
Nu heeft Niamh weer alles op een rij en is al een tijd op toernee met snarenman Graham Dunne, van wie ze veel leerde over professionele aanpak. In een interview in het blad Folkworld zegt ze over Dunne:
"I really admire how Graham tackles his music. He'll practice a tune for hours on end,
until he knows it inside out, at that stage he's able to add even more to the music. Something I have noticed about our live shows, he's able to interject astounding
melodic passages into his playing. That skill doesn't come overnight, he's thoroughly professional about it."
Ooit zong Niamh in de band Kilera met John Doyle op gitaar en Ronan Browne op uillean pipes. Later in '97 kreeg ze succes met de band Loose Connections, waarmee ze de gelijknamige cd uitbracht. Haar voorkeur voor traditioneel materiaal zette ze even op een laag pitje. Maar Loose Connections werd financieel geen succes.
Niamh zei daarover in Folkworld:
"It is so difficult keeping an acoustic band on the road. After our last Loose Connections tour, we did the maths and found we had personally lost a lot of money. The band members, the roadies and the promoters all got paid but my self and Dee" (Moore, her ex-echtgenoot), " we were losing out on every tour. When you turn professional, you cant afford to treat the music as a hobby anymore, and carrying on like that wasn't a recipe to keep the band together or the wolf from the door."
De band ging uit elkaar en Niamhs huwelijk ook. Deze ramp kwam ze met moeite te boven.
In die moeilijke periode besloot ze terug te keren naar het traditiooele werk.
Sindsdien heeft ze twee cd's gemaakt op het Green Linnet label en toert zo over de hele aardkloot, van Japan naar Europa en de VS (waar ze voor de toenmalige president
Clinton in het Witte Huis optrad).
Over haar succes met het traditionele lied zegt ze in Folkworld: " I don't think it's simply because I'm singing traditional songs, although that must have an appeal;
commercially it is much easier to work as a duo than as a band.
I am more affordable" (she laughs)
"And the other point is that as a traditional singer it is easier to be marketed, promoters know what I am about; they can gauge their audiences and fit me into the right venues."
"I want to carry on the tradition as orally as possible."
De toerdata van Niamh Parsons:
10 Apr. 't Soldaatje - Voorhout, tel. 0172-430082
11 Apr. Theater a/h Vrijthof - Maastricht, tel. 043-3505555
12 Apr. Folkclub No Frontiers de Serre - Schiedam
13 Apr. Theater De Kom - Nieuwegein, tel. 030-6045554
14 Apr. Muziekcentrum - Enschede, tel. 053-4858500
15 Apr. Concertgebouw - Amsterdam, tel. 020-5730573
16 Apr. Thaliatheater - Ijmuiden, tel. 0255-515789
17 Apr. Schouwburg - Venray, tel. 0478-582468
18 Apr. Muziekcentrum - Eindhoven, tel. 040-2442020
19 Apr. Concertzaal - Tilburg, tel. 013-543220
20 Apr. Schouwburg - Sittard (met Shantalla), tel. 046-4205699
21 Apr. Theater Diligentia - Den Haag tel. 0900-4104104
"De emoties van honderd jaar geleden zijn dezelfde als van
tegenwoordig: Liefde, trouw en ontrouw, schuld en boete"
De Twentsche Courant/Tubantia publiceert een interview dat Theo Hakkert had met Niamh Parsons n.a.v. haar optreden vandaag (zondag 14 april) in de Grote Kerk in Enschede, aanvang 14.30 u. Enkele citaten:
…'Op mijn nieuwe cd staat meer van hetzelfde,' zegt Niamh Parsons en ze bloost er niet eens bij. Waar hoor je dat nog in de muziekwereld, waar echt elke artiest je zal bezweren dat zijn of haar nieuwste plaat de vorige qua kwaliteit oneindig overtreft? 'Ik kan wel gaan beweren dat Heart's Desire mooier, zoeter, beter en liever is dan mijn eerdere albums, maar zo kijk ik niet naar muziek. De liedjes op Heart's Desire reflecteren hoe ik op dit moment in het leven sta. En aangezien ik niet zelf schrijf, maar afhankelijk ben van anderen, bepaalt mijn keuze voor de liedjes dus in feite wie en wat ik momenteel voorstel.'…
en
…Nieuw is ook dat ze iemand van buitenaf de productie van haar nieuwste cd heeft laten doen: Dennis Cahill, van huis uit gitarist. 'Ik koos de liedjes en bepaalde welke instrumenten er bij hoorden. Dennis maakte er een geheel van. En wat ook niet onbelangrijk was: hij zorgde dat ik een goed humeur hield. Hij zorgde bovendien dat de studiodeur op slot zat, zodat ik niet naar de pub kon om een pint te drinken. Een avond moesten we naar de uitreiking van de Irish Music Magazine Awards. Ik mocht van Dennis een uur blijven. Anders zou ik veel te veel en te hard praten. Hij had gelijk. Ik was zo m'n stem kwijt geweest.'…
en:
… 'Ik probeer met zo authentiek mogelijke instrumenten te werken, maar ik ben wel een moderne vrouw in een modern land. Dat is wel eens anders geweest. Ierland is namelijk zo van de 19e eeuw in de 21e eeuw gesprongen. De 20e eeuw is aan Ierland voorbijgegaan.' Op haar platen brengt ze traditionals samen met nieuwere songs, zoals 'Done with Bonaparte' van Mark Knopfler (Dire Straits). 'De emoties van honderd jaar geleden zijn dezelfde als van tegenwoordig. Liefde, trouw en ontrouw, schuld en boete - in wezen is niets van dit alles ooit anders geweest.' Voor de nieuwere songs klopt Parsons uiteraard ook aan bij haar man, de singer-songwriter Graham Dunne. 'Zelf heb ik nooit de aandrang gehad een lied te schrijven. Nooit. En ik ben dus met een liedjesschrijver getrouwd. Ik zit voor mijn leven gebakken.' Weer die lach, en dat is opmerkelijk want Niamh Parsons heeft niet altijd een even positieve kijk op het leven, zo zegt ze…
Niamh Parsons overtreft Mary Black
Marcel Haerkens was in Maastricht getuige van het concert dat Niamh Parsons
daar gaf in theater aan 't Vrijthof. Hier enkele citaten uit zijn recensie,
die in De Limburger verscheen:
…."Wacht even", zei Niamh Parsons tegen gitarist Graham Dunne die net het volgende nummer wilde inzetten. Tijdens de tweede set van haar optreden afgelopen in Maastricht besloot de folkzangeres van de vaste playlist af te wijken. De sfeer was er volgens haar geschikt voor. "Dit liedje zong ik vroeger met mijn ex-man Dee Moore." Wat volgde was een prachtig The Briar And The Rose dat Tom Waits samen met zijn Ierse eega Kathleen Brennan schreef, in een haast onherkenbare vertolking. Daar ligt de grootse kracht van de struise Ierse: het interpreteren van andermans liedjes. Liefst droevige, zo vertelde ze. ….
En:
…op het podium werd ze enkel begeleid door gitarist Dunne. Die mocht zich tijdens de instrumentale intermezzo's uitleven in een enkele eigen compositie of wat traditionele jigs en reels waarin hij zijn nieuwste elektronische speeltje, een moderne variant op de wah wah-pedaal, demonstreerde. Als Niamh zong beperkte hij zich echter tot spaarzaam gedoseerde akkoorden. Meer was ook niet nodig….
En:
…."Wat telt is het gevoel dat je erin legt. Mijn overleden vader zong dit liedje vroeger altijd voor mijn oudere zusje Anne en mij." Pa Parsons zal ongetwijfeld vanaf een wolk goedkeurend hebben toegekeken. Ook zal hij zich hebben verbaasd hoe Niamh telkens als ze de eerste noot inzette transformeerde van een wat stuntelige, verlegen dame in een zangeres die qua grootsheid een gelijkgestemde landgenote als Mary Black moeiteloos overtreft. "Rise to the occasion", zo typeerde ze het zelf heel treffend. En dat deed Niamh met verve….