INNER STRENGTH
In vier jaar naar het podium van Folkwoods
Inner Strength: van metal naar worldfolk
- door Henk -
De Eindhovense 7-koppige formatie Inner Strength maakt een frisse combinatie van folk, wereldmuziek en rock. Toen de bandleden vier jaar geleden bij elkaar kwamen had geen van hen honderd procent affiniteit met folk. De wortels lagen in verschillende muzieksoorten, hoofdzakelijk rock, pop en metal. Nu staan ze in 2004 op Nederlands grootste zomerfolkfestival: Folkwoods.
Folkforum.nl laat drie van zeven bandleden aan het woord over wat hen drijft en hoe het zo kwam. Allereerst vertelt Kelly vander Heijden over het ontstaan van de groep.
Dan laten we didge-speler Roland Mathijssen aan het woord, dan zangeres/fluitsite Judith van der Valk en tenslotte nog een keer Kelly van der Heijden.
Vandaag betuigt Judith van der Valk haar liefde voor de folkmuziek.
Kelly van der Heijden - foto Martijn Lieffers
Het ontstaan van de band
Het ontstaan van bands hangt vaak van louter toevalligheden aan elkaar. Zo ook bij Inner Strength.
Kelly van der Heijden:
Vier jaar geleden wilde ik graag een band oprichten met aparte instrumenten erin. De eerste die ik belde was Noortje, de zus van mijn beste vriend. Zij speelde viool (later bleek dat ze ook kon zingen). Vervolgens heb ik Endy gebeld, die ik nog kende van jaren daarvoor. Hij speelde net als ik toen bij Schaakvereniging Eindhoven en was ooit mee geweest naar Dynamo Open Air; ik wist dat hij bassist was. Daarna heb ik via mijn andere beste vriend het telefoonnummer van Judith gekregen, een meisje dat bij hem in de klas zat en dwarsfluit speelde.
Vlak voor we voor het eerst zouden samenkomen, in de 'studio' in de schuur van mijn 1e gitaarleraar, kwamen we in de muziekschool een briefje tegen van een didgeridoospeler die een gitarist of fluitist zocht om mee samen te spelen. Toen kwam Roland in beeld. Deze mensen waren er vanaf de eerste keer bij, evenals Ilona, de vriendin van Endy en Michel, beste vriend van mij, tijdelijk op drums. Later zijn deze laatste 2 afgevallen, omdat ze er niet zoveel tijd in konden stoppen als wij van plan waren.
Een jaar later heeft Geert zich bij de band vervoegd, via Noortje, die bij Geerts zus op school zat en vertelde dat we een drummer zochten. Sinds begin dit jaar is violiste Cora erbij en sinds enkele weken Tjeu, de geluidsman.
Het eerste jaar heb ik vrijwel alles alleen gedaan; na dit jaar kreeg ik veel hulp van Roland en sindsdien runnen we samen de band. Roland richt zich vooral op geluidstechniek, afspraken, contracten, onze website en PR in de didgewereld; ikzelf doe voornamelijk de boekingen, de algemene PR en probeer de koers/visie van de band uit te zetten (en deze uiteraard te bespreken met de band). Op muzikaal gebied zijn het de eerste jaren vooral Judith en ik geweest, nu is eigenlijk de gehele band vrij actief bij het creeren van nieuw materiaal.
Inner Strength bestaat momenteel uit:
Noortje van de Voort: zang, viool
Judith van der Valk: fluit, zang
Cora van den Berg: altviool
Roland Mathijssen: didgeridoo
Kelly van der Heijden: gitaar, bouzouki
Endy Kasanardjo: bas
Geert van der Wallen: drums, percussie
Tjeu Horsch: techniek en geluid
Zie ook: www.inner-strength.nl
Roland Mathijssen - foto Martijn Lieffers
Roland Mathijssen:
Met een didgerebone is veel mogelijk
Henk: Van waar jouw passie voor de didge. Hoe is dat ontstaan?
Roland: Ontstaan? Da's een lang verhaal: In 1996 werkte voor een ingenieursbureau kwam via een klant terecht op een muziekbeurs in Utrecht. Daar stond een stalletje met allerlei uitheemse instrumenten, maar ook een aantal houten pijpen. Geen idee wat dat was, dus je vraagt het en het blijkt een didgeridoo te zijn. Blijkt er ook nog een donker iemand - later leer je dan dat het een Aboriginal was - daar te zijn die dat ding kan bespelen. En dat geluid bleef maar komen. Ik snapte er helemaal niks van. En het klonk ook nog erg onbekend maar intrigerend. Nou, mijn interesse was gewekt. Alleen kwam je in die tijd nog weinig didgeridoos tegen, dus het duurde een paar maanden voordat ik weer iets met didgeridoo zag. In een boekenwinkeltje zag ik een CD met didgeridoo muziek liggen. Ping! Daar kwam het geluid weer dat ik al eerder in Utrecht had gehoord. Ik de CD kopen en thuis naar luisteren. Heel apart, vooral de ritmes, hoewel het niet eens traditionele ritmes bleken te zijn. Maar wist ik toen veel.
Weer een aantal maanden later zag mijn vriendin dat er in Eindhoven bij Aquamarijn een cursus didgeridoo werd gegeven. En of dat niks voor mij was. Welnee! Ik op een didge spelen? No way. Maar ik was wel weer benieuwd om het instrument weer eens live te horen. Ik naar de open dag bij Aquamarijn, waar Ian Hakker een uurtje een en ander over de didge vertelde en liet horen. Ik was weer helemaal verkocht en ik heb me toen meteen (toch!) ingeschreven voor de cursus. In het begin ging dat natuurlijk net zo stuntelig als bij de meesten, maar het bleef me trekken. Langzaam maar zeker ging het steeds beter en ik kreeg er steeds meer zin in. En het is blijven groeien.
Henk: Waarom spreekt de didge je zo aan?
Roland: Ik denk het geluid, de manier van spelen, het continu geluid maken door de zogenaamde circulaire ademhaling. En je kunt er zo vreselijk veel mee. Veel mensen kennen de didge van het monotone gezoem, wat de Aboriginals "Balandi (=blanke) Airplane Noise" noemen. Maar een goede speler (en ik ben ondertussen toch wel een aardige speler, al zeg ik het zelf) die kan er de meest wonderbaarlijke dingen uithalen.
Henk: Hoe kwam je in Inner Strength terecht?
Roland: Toen ik een jaar of twee didge speelde wilde ik wel eens meer dan alleen maar solo didge of didge met een andere didge speler. Bij het prehistorisch dorp in Eindhoven, op de dag van de primitieve muziek die ze tegenwoordig niet meer hebben, had ik een paar maanden eerder de combinatie van dwarsfluit met didge gehoord. Ik vond dat vreselijk mooi. Toen ik dus meer wilde hing ik bij de muziekschool in Veldhoven, waar ik toen didge-les had bij Jan Terpstra, een briefje op:
Didgeridoo speler zoekt: Een Gitaar of dwarsfluit speler of soortgelijke muzikant om in het weekend en/of een avond in de week samen leuke muziek te maken.
Een paar dagen later kreeg ik Kelly aan de lijn kreeg. Hij had mijn briefje zien hangen en wilde een band oprichten. Hij had al een fluitiste, een violiste, een toetsenist gevonden en hij speelde zelf gitaar. En een didge erbij vond hij ook wel erg speciaal, waarschijnlijk omdat hij net daarvoor naar een concert van Chris Hinze was geweest, waar ook allerlei exotische instrumenten bij waren. Ik was overigens ook naar dat concert geweest, maar dat we daar allebei waren, daar kwamen we pas een jaar of twee-drie later achter.
Henk: Deed jij vóórdat je met de didge in aanraking kwam iets met of in de muzek?
Roland: Voordat ik didge ging spelen had ik eigenlijk nog nooit een muziek instrument aangeraakt. Nou is dat ook weer niet helemaal waar: in de tweede of derde klas van de lagere school werd een toneelstukje geoefend van het kerstverhaal. En daar hadden ze muzikale begeleiding bij nodig. Niemand stapte naar voren als vrijwilliger. Nou had ik net een blokfluit gekregen, dus toen het even stil bleef zei ik dat ik wel blokfluit speelde. Gelukkig konden ze zo snel geen vinden, dus ik thuis druk oefenen op "Er is een kinneke geboren" en een paar dagen later bij het toneelstukje kon ik het foutloos spelen. Ik kan het volgens mij nog steeds spelen, maar naast dat ene nummer die ene keer heb ik nooit meer een instrument aangeraakt.
Henk: Is het moeilijk met zo'n uitheems instrument als 'n didgeredoo een volwaardige plek te veroveren binnen een band in Nederland?
Roland: In zijn algemeenheid is het lastig om met een didge een volwaardige plek te veroveren. De paar andere bands die ik ken spelen als regel didge met percussie, en dan vaak op een jam-achtige manier. Iets wat ik persoonlijk heel leuk vind om te doen, maar vreselijk saai vind om naar te luisteren. Verder is er in Zeeland nog een band die drum, gitaar en zang combineert met didge in een soort blues/country achtige sombere stijl. Maar daar heeft de didge in mijn beleving geen volwaardige plaats, maar is hij meer een soort element in de muziek om af en toe een sfeertje neer te zetten. Ook wereldwijd zie je maar weinig bands die erin geslaagd zijn de didge goed te combineren met een volledige band bezetting.
In Australie zijn er een handjevol bands waarvan Didjeridu Dingo de meest recente is met Michael Jackson op didge!. Daarnaast is Gjallarhorn een redelijk bekend voorbeeld, net als Tantra, of Jamiroquai, hoewel daar de didge speler niet meer meedoet voor zover ik weet.
Henk: In hoeverre bepaalt de didge-sound het repertoire van Inner Strength?
Roland: De didge klank is redelijk bepalend voor het repertoire. Doordat de basistoon in principe constant is, ben je beperkt in de vrijheid van melodie of akkoord keuze. Door de didjeribone, een verstembare didgeridoo, te gebruiken krijg je al meer vrijheid, maar de didjeribone haalt net geen volledige toonladder. Bij het schrijven van een nieuw nummer moet je dus bij het begin al de keuze maken of je de didge mee wilt laten doen. En als je daarvoor kiest, dan breng je meteen een bourdon klank in de muziek, ook al speel je de didge nog zo ritmisch. Bijkomend effect is dat je al snel een folky sound te pakken hebt. Als iemand echter een melodie in zijn of haar hoofd heeft en we gaan die uitbouwen naar een nummer, dan is het soms lastig om de didge nog mee te laten doen. En bij een aantal nummers speel ik dan ook geen didge, maar bijvoorbeeld percussie, of ik heb een rondje pauze…
Henk: Heb jij ook iets met de mystiek die hangt rond de aboriginals?
Roland: Ja en nee. Door de didgeridoo krijg je automatisch interesse in de cultuur van de Aboriginals. Daar komt het instrument nou eenmaal vandaan en de manier van spelen in North-Arnhem land is zo typisch, kenmerkend, en lastig. Als je goed wil spelen dan kom je daar vanzelf mee in aanraking, of je wil of niet. In het begin, als je geen didge gewend bent, klinkt het traditionele spel aan de ene kant vaak vreselijk monotoon en aan de andere kant erg chaotisch. Maar als je leert luisteren naar de didge, dan ga je de subtiliteiten horen en dan wordt iets wat eerst een simpel eentonig dreuntje leek ineens een erg complex geheel dat bijna niet na is te spelen. Maar terug komend op de mystiek. De meeste mystiek ontstaat door ons westerlingen, die een cultuur zien die ze compleet niet begrijpen omdat hij erg anders is dan de onze. Daardoor ontstaan er fabeltjes rondom de Aboriginal cultuur, waarvan "Australie op blote voeten" zo ongeveer het hoogtepunt is van de verzinselen. Natuurlijk zijn er dingen in de Aboriginal cultuur die niet of niet snel aan buitenstaanders worden verteld of getoond. Pas als je ingewijd bent in de cultuur - als je de volwassenheidsriten hebt doorstaan - willen ze er iets over kwijt. Maar dat is ook hier niet vreemd; denk aan de ontgroeningsverhalen in het leger of bij studentenverenigingen. Ook daar wordt je na een inwijding pas gezien als volwaardig lid dat alles mag weten. Daarnaast zijn veel van de "mystieke" riten feitelijk gebaseerd op het overleven, zoals bij veel oude culturen en nagenoeg alle wereldgodsdiensten. Denk aan oude wijsheden om inteelt te voorkomen, gezond te blijven, kennis om voedsel en water te vinden, kennis over het land, stabiliteit in een kleine gemeenschap te behouden enz.
Dus ja, ik heb absoluut iets met de mystiek, hoewel ik cultuur een beter woord vind. Maar nee, ik zie het niet als iets super geheimzinnigs, of iets dat ze meer weten of kunnen dan een gemiddelde andere cultuur.
Henk: Jij runt een site over de digeredo en speelt in een band. Heb je daar wel allemaal tijd voor als Kennismanager bij Embedded Systems Institute.
Roland: Ik kan het allemaal nog wel combineren. Mijn site is in de loop van ca. 5 jaar ontstaan en uitgebreid. Veel pagina's lopen vanzelf door scripts, andere pagina's hebben slechts af en toe onderhoud nodig. Met name de agenda heeft meer aandacht nodig, maar daar heb ik een manier van werken gevonden waardoor ik met relatief weinig tijd alles bij kan houden.
In de band hebben we verder de principe afspraak om het aantal optredens niet uit de klauwen te laten lopen. Ik ben niet de enige met een baan. We hebben allemaal een baan of combinatie baan en deeltijdstudie. Om dit draagbaar te houden moet je keuzes maken. En wij hebben ervoor gekozen om het voorlopig bij de huidige frequentie van optredens e.d. te houden. Dat bevalt goed, hoewel je soms keuzes moet maken die minder makkelijk zijn. Dus soms zien we mooie kansen voor optredens e.d., maar kunnen we gewoon niet alles accepteren. Zoals alles in het leven is ook dit weer een kwestie van keuzes maken waar je achter kunt staan. En op dit moment staan we hier met zijn allen achter.
Henk: Jullie hebben een sterke mini-cd uitgebracht. Er zal toch wel een full-cd volgen?
Roland: Als we een full-CD op willen nemen, ook dan moeten we weer keuzes maken. Gelukkig hoef je een CD niet in één keer op te nemen. We weten nog niet wanneer we weer de studio ingaan, hoewel er natuurlijk al wel vage plannen zijn, maar dat zal waarschijnlijk een aantal sessies worden waar we steeds 2 tot 4 nummers op gaan nemen. En net als mijn website kun je door steeds een beetje te doen uiteindelijk toch iets groots creeeren.
Judith van der Valk - foto Martijn Lieffers
Judith van der Valk:
Folk geeft mij een gevoel van vreugde
Henk: Speelde jij vóór Inner Strength ook al in en band?
Judith: Nee, niet echt. Ik heb wel in verschillende muziekgroepjes en ensembles gezeten. Toen ik 6 jaar was, ben ik met blokfluit begonnen en ben op mijn 10e met dwarsfluit verdergegaan. In die tijd heb ik veel muziek gemaakt met allerlei mensen. Na mijn 13e een "fluit-stop" van ongeveer 10 jaar, totdat "ene Kelly" me benaderde, omdat hij een fluitiste voor zijn band zocht. Tijdens mijn studie SPH is mijn liefde voor muziek weer gegroeid toen ik muziek als hoofdvak had gekozen en in een schoolbandje terechtkwam, slechts enkele maanden later zat ik bij Inner Strength....
Henk: Wat is jouw invloed op het repertoire?
Judith: Ik denk dat ik binnen het repertoire een belangrijke invloed op de melodielijnen heb. We maken vaak samen de nummers, de sfeer van de melodieen bepaalde ik voornamelijk, nu Cora erbij is, doen we dat meer samen. Verder ben ik wel de "perfectionist" binnen onze band, niet altijd makkelijk. De grens tussen ontspannen en lekker spelen en anderzijds kwalitatief goed spelen vind ik soms moeilijk. Ik ga dan wel eens voorbij aan het genieten voor mezelf.
Henk: Het lijkt erop dat jij je steeds meer ontwikkelt tot folkmuzikant, gezien de instrumenten die je kiest?
Judith: Ja dat klopt. Sinds Folkwoods vorig jaar is er veel gebeurd. Ik heb toen voor het eerst doedelzak gespeeld, ik vond het fantastisch. Het voelde zo vertrouwd, een soort van "thuiskomen". Daarna heb ik me ingeschreven voor een stage bij Draailier en Doedelzak in Sint Michielsgestel en ben helemaal verkocht. Mijn doedelzak is in augustus klaar! Ik wil ook graag wordkshops gaan volgen voor trekzak. Ik volg verder zangles en ik moet dus wel op m'n energie letten, ik ben soms te enthousiast en wil dan teveel. Eerst de doedelzak en mijn stem onder de knie krijgen en wie weet kunnen we wel iets met doedelzak in de band?!
Henk: Het Folkbal kent voor jou ook al geen geheimen meer, lijkt 't.
Judith: Ik geniet van de sfeer en het 'groepsgevoel'. Tijdens een optreden van Follia! (sept. 2003) heb ik een introductie baldansen gedaan en werd geraakt door de danssfeer en de heerlijke muziek. Sindsdien heb ik veel mensen ontmoet binnen de "balwereld" en heb ik al wat afgedanst in Nederland. In België was ik ondermeer met oud op nieuw in Gent en op het Labadoux-festival. Zodoende ben ook steeds meer in aanraking gekomen met de folk. Ik voel dat mijn persoonlijke muzikale voorkeur daar steeds meer naartoe gaat. Ik ben net begonnen zeg maar. Folk geeft mij een gevoel van vreugde en het soort mensen wat erop af komt, spreekt me ook aan. Het is voor jong en oud en de algemene mentaliteit vind ik open-minded. Verder vind ik het heerlijk op "oude" instrumenten te spelen, geeft me een nostalgisch gevoel. De uitdaging vind ik om de middelen van nu te combineren met oude sounds en instrumenten. Vroeger en nu samenbrengen.
Henk: Ik zag op jullie website bij jouw favoriete bands ook Pearl Jam en Live. Op een of andere manier snap ik dat in het verlengde daarvan best akoestische folk kan liggen.
Judith: Absoluut. Hedendaagse folk mag van mij pittiger en ik geniet als ik hoor dat er steeds meer vernieuwende invloeden binnen de folk komen. Pearl Jam of Live in folky-vorm, lijkt me spannend en leuk!
Kelly van der Heijden:
Chris Hinze eerste inspiratie Inner Strength
Henk: Ik hoorde dat jij vóór Inner Strength in een metal-achtige band speelde. Vanwaar de verandering. Is het geen grote ommezwaai?
Kelly: Nee, Inner Strength is echt mijn eerste band. Heb wel jarenlang metal gespeeld - naspelen of jammen met 2 of 3 man - maar nooit een echte band gehad. Ik ben echter altijd een voorstander geweest van melodieus of ritmisch interessante metal. Liefst beide natuurlijk. Mijn grote voorbeeld was Metallica; geweldige composities hebben die. Een aantal van hen is klassiek geschoold; de moeder van James Hetfield, de grote man van Metallica, was concertpianiste. Dat hoor je in hun muziek terug. Vet en hoogstaand tegelijk. Toen ik het album hoorde met het San Francisco Orchestra was ik verkocht. Ik vond het prachtig om in metal violen en fluiten te horen; dat kon ik wel waarderen. Puur klassiek was een brug te ver... en niet vet genoeg...
Henk: Jij stond toch aan de wieg van Inner Strength?!
Kelly: Ja.
Henk: Had je toen ook al het idee om de muziek te gaan maken die er nu uitrolt?
Kelly: Min of meer wel. Het is alleen een lange weg geweest. Ik had een concert van Chris Hinze gezien en heb met tranen in m'n ogen in de zaal gezeten. Zo fantastisch. Chris Hinze had een theatertour: T'ai Chi in Balance II. Chinese muziek in een popjasje, met vette drums en elektrische gitaar. Maar ook met heel aparte instrumenten. Zoiets wilde ik dus ook gaan doen. Dit was alleen nog een te grote sprong. Bovendien bleken de mensen die ik bij elkaar kreeg van totaal andere muziek te houden. We begonnen dus als rock-coverband met klassieke instrumenten. Al snel gingen we eigen nummers maken en dropten we cover na cover. Op een gegeven moment raakte ik dankzij Judith enthousiast over Ierse folk; ik hield op dat moment vooral van Spaanse en Zuidamerikaanse wereldmuziek. Toen ik een akoestische gitaar kocht, zorgde dat voor de eerste omwenteling in Inner Strength. De rock begon er langzamerhand af te slijten. Onlangs heb ik de bewuste keus gemaakt om mijn Gibson helemaal niet meer te gebruiken ten gunste van de bouzouki. Nu kunnen we helemaal door naar onze nieuwe sound. Maar wat mij betreft blijven we altijd open staan voor verandering.
Henk: Wist je toen al dat de didge zo bepalend zou worden voor de uniciteit van IS? Of is dat automatisch gegroeid? Willen jullie dat nog verder uitwerken?
Kelly: Nee, ik wist wel dat de didge apart was, maar niet dat het zo'n enorm wapen zou worden. Toen ik -enkele maanden na het oprichten van IS- voor een half jaar DownUnder zat, kreeg ik zelfs bijna een hekel aan de didge. Ik kwam op elke hoek van de straat een winkeltje tegen met die dingen en overal en altijd zat iedereen er op te blazen... Gelukkig is Roland een heel goede speler die zijn instrument innovatief benadert. Bovendien is het geen ego die overal op de voorgrond wil; in sommige nummers heeft hij een belangrijkere rol dan in andere nummers. Wat mij betreft gaan we op deze koers verder. Een nog prominentere rol voor de didge vind ik niet nodig: het is een instrument dat ook snel kan gaan vervelen, vooral bij de niet-freaks. Een band als Gjallarhorn moet in mijn ogen echt uitkijken dat niet alles hetzelfde gaat klinken; dat wil ik bij ons graag voorkómen. Wel is het zo dat we de didge nóg beter in onze muziek willen gaan integreren.
Henk: De naam Inner Strength roept associaties op met iets zweverigs, meditatie, iets oosters, new-age. Willen jullie dat ook uitdragen?
Kelly: De naam is geboren toen ik de voorstelling van Chris Hinze had gezien, T'ai Chi in Balance. "Chi" is niets anders dan "innerlijke kracht". Onze bassist Endy heeft jarenlang T'ai Chi beoefend, Judith en ik karate. In de Oosterse gevechtsport is "chi" een normaal begrip. Als "chi" goed wordt toegepast, kun je er de meest ongelooflijke dingen mee. Misschien ken je de Shaolin-monniken, die een speer op hun keel zetten en dan een steen op hun rug kapotgeslagen krijgen, zonder dat de speer hun keel doorboort. We vonden "Inner Strength", de vertaling van "chi" een positieve naam. Het begrip geeft aan dat je heel veel met je eigen kracht kunt bereiken. En da's precies wat wij willen: ons eigen ding doen en positiviteit uitstralen. Bands die klagen en overal tegenaan schoppen zijn er genoeg. Maar je kunt ook op een andere manier proberen een betere wereld te bereiken: bij jezelf beginnen en doen wat je denkt dat goed is. Dat is wat we willen uitdragen. Helaas zijn er altijd mensen die dan meteen denken dat je religieus bent; bullshit natuurlijk. Wel refereren veel van onze teksten naar het leven, lessen die we als mens leren door de fouten die we maken. Maar ben je dan religieus?! Bij mijn weten is geen van ons godsdienstig...
Henk: Jullie staan dit weekeinde op Folkwoods. Jij hebt altijd graag willen spelen. Vanwaar die liefde voor dat festival?
Kelly: Lees het verhaaltje over hoe Folkwoods ontstaan is op de site van Folkwoods, dan snap je het meteen. Ik ben 100% doelgroep. Genoeg van de gitaarherrie, de moddergevechten, 's avonds terugkomen en een dronken vent in je tent zien liggen, alles ondergekotst, mensen die tegen iemands tent staan te zeiken, smerig vet eten zonder variatie, bier dat niet te zuipen is, lauwe troep in 'n plastic bekertje. Ik ben 5 jaar naar Dynamo gegaan in mijn metal-periode en heb dat helemaal gehad. Geef mij maar een mooie omgeving, met goede voorzieningen, overal muzikanten om je heen en een geluidsniveau waar je niet onmiddelijk een gehoorbeschadiging van oploopt. Da's bovendien wel zo handig als muzikant...
Henk: Jullie krijgen ook steeds meer contacten in folkkringen?
Kelly: Ja. We hebben gemerkt dat het folkpubliek onze muziek wel kan waarderen. Dan kun je wel in rockcafés blijven spelen, maar da's niet zo handig. We mikken vooral op muziekcafés, culturele podia en folkcafés en festivals. Daar komen we het meest tot ons recht. We mikken dus bewust op het folkwereldje; onze zuiderburen zijn daar een stuk opener en verder dan hier in Nederland. Althans, de scene is daar groter. Daar liggen dus ook meer mogelijkheden. Vandaar dat de Nederlandse folkbands vooral op onze zuiderburen afstemmen...
Henk: Ik zie dat jullie ook een vaste geluidsman hebben. Met zo'n zevenmansband en een combinatie van akoestische en elktrische instrumenten is dat noodzakelijk, niet? Jullie hebben nogal eens problemen met het geluid, gaat dat nu beter worden?
Kelly: Inderdaad. We hebben het al zo vaak meegemaakt dat we door slecht geluid - vooral op de monitoren - niet helemaal uit de verf komen. Da's hartstikke jammer natuurlijk. Onze vrienden van LUA hebben al een tijdje een eigen geluidsman en hebben het ons tijdens de Crossover Night in Breda geadviseerd. Het bevalt prima; de bedoeling is dat Tjeu zoveel mogelijk invloed heeft op onze monitormix. Da's pure noodzaak, want het komt regelmatig voor dat je staat te zwaaien 'harder' en dat je pas minuten later wordt opgemerkt door de geluidsman van de zaal. Of dat je in je solo net effe wat extra volume nodig hebt. Of dat er plotseling een vioolsolo begint en dat ze vergeten de viool aan te zetten... We hopen met Tjeu in de band een stukje meer zekerheid in te bouwen op dit gebied.
Henk: Jij gaat je steeds meer bekwamen op de bouzouki? Je laat de elektrische gitaar toch niet vallen? Die wat ruige vervormde geluiden uit de elektrische gitaar werken verfrissend binnende sound van IS, niet?
Kelly: Jawel, de Gibson is echt verleden tijd, voor de komende jaren. Daarmee blijf ik teveel aan de rock hangen, terwijl we bewust meer de kant van de folk en wereldmuziek op willen.
Henk: Jullie hebben samen opgetreden met LUA en Selene's Garden. Krijgt die samenwerking een vervolg?
Kelly: Wat ons betreft wel. 22 juli speelden we samen in Antwerpen, dat was een vervolg op de Crossover Night in Breda. We proberen er ook onze Eindhovense collega's van Matzko bij te trekken en willen de samenwerking tussen bands verder stimuleren. Je kunt gebruik gaan maken van elkaars netwerken en krijgt allemaal veel meer kansen. De volgende keer willen we het wellicht wat grootser gaan aanpakken. Met een bekendere band als publiekstrekker. Maar daar gaan we het samen nog over hebben...
Henk: Ik zag op jullie website dat het voor jou een grote wens is op festivals in het buitenland te spelen. Dan bedoel je waarschijnlijk grotere festivals als Dranouter en Sfinks?
Kelly: Bijvoorbeeld. Maar wat ik nog liever zou willen is een paar weken naar bijvoorbeeld Ierland, Finland of wat dan ook en daar een stuk of 7 optredens doen. Welk land maakt me niet zoveel uit, als het maar niet te dichtbij is. Met de hele band op vakantie: dagje spelen - dagje vrij - dagje spelen. Heerlijk lijkt me dat. Misschien wordt het wel Australie. We hebben daar -via Roland- zoveel contacten in de didgewereld...
Henk: Hebben jullie al plannen voor een full-cd?
Kelly: Nee, voorlopig niet. We maken even een pas op de plaats. We zijn nog zo in ontwikkeling; de nummers verschillen onderling veel in stijl en kwaliteit. Je krijgt dan een samengeraapt zooitje op een cd. Het is jammer als er geen lijn in je album zit. In het najaar gaan we veel nieuw materiaal schrijven; in 2005 zien we wel verder.
Henk: Leuk hè dat jullie plaatsgenot Matzko jouw plaats inneemt in het verzamel-cd project van Hans Hoosemans?!
Kelly: Wij hebben deze kans met gemengde gevoelens laten varen. Het komt voor ons eigenlijk wat te snel. Ik vind het slim van Matzko; die jongens pakken alles aan. Maar daar moet je wel tijd voor hebben... Bij ons willen we een pas op de plaats maken; wij werken allemaal fulltime. We hebben al vaker gezien dat bandleden opstappen of gehele bands uit elkaar vallen als niet iedereen het tempo van de groep kan bijbenen. Daar willen we voor waken. Het liefst willen we nog jaren in de formatie -eigenlijk inmiddels een grote groep vrienden- verder.
PS: Niet vergeten Kelly te feliciteren. Hij trouw met zijn San een paar uur voor z'n optreden op Folkwoods, zaterdag 14 augustus 2004.