Night of the Blues een roerig feestje
Night of the Blues trekt door het land. Het is een landelijk theatertournee met Nederlandse en Amerikaanse muzikanten. De grote namen uit de VS zijn: Sherman Robertson, Sista Monica en Eddy Clearwater. De komende dagen is Night of the Blues nog te gast in Leeuwarden De Harmonie (vanavond), Chassé Breda (vr) en Oranjerie Roermond (za) Bij de premiere van de toernee in Doetinchem was ook Jeroen Schwartz. Hij recenseerde in de Gelderlander. Hier enkele citaten:
…De artiesten maar ook de begeleidingsband, het Night of the Blues Orchestra, permitteren zich regelmatig uitweidingen naar de soul, jazz, rock en gospel. De presentatie van gitarist Bas Flesseman tevens de artistiek leider van de Bluesnight is aanvankelijk tamelijk flets, de muzikale toon is onmiddellijk raak met het swingende Hip Hug-Her van Booker T and the MG's (een stel legendarische sessiemuzikanten uit de hoogtij van de soul) als ouverture...
…De bluesgitarist Sherman Robertson speelt een uitgekookte set van technisch perfecte, nette gitaarblues. De Texaan steekt zijn borst vooruit, hij schudt en zwiept met zijn gitaar. Zingend overtuigt de in maatpak gestoken Robertson minder: hij is moeilijk te verstaan en moet, met name in de snelle nummers, zijn best doen om de andere muzikanten bij te blijven. Maar tijdens de warme liefdesballade is Robertson de rest een stap voor, als hij zich solerend in de zaal begeeft…
…Klein van stuk is ze, maar Sista Monica, zoals fans haar noemen, laat er geen gras over groeien. Halleluja!, zingt ze met veel temperament. Dans, zing en laat het feest beginnen. Ze is verknocht aan de blues, dat is haar filosofie. Gepassioneerd verhaalt ze, beurtelings vertellend en zingend, in Never Say Never over een liefdesnacht. Als ze de eenzaamheid beu is, besluit ze haar ex-vriend op te zoeken. Sista Monica palmt hem in, klampt zich aan de gewezen geliefde vast en schuift ondeugend de gordijnen dicht. Over de afloop laat ze ieder raden…
…Clearwater vertolkt vreugde en smart tegelijk in een ontroerend werklied. Clearwaters stem- en gitaargeluid klinken doorleefd en robuust. Hij zwaait met zijn vuist en stampt op de grond. Hij deelt zijn verdriet met de theaterbezoekers, maar is ook bereid ze te uitnodigen voor een roerig feestje. Als het Amerikaanse drietal even later gezamenlijk en ogenschijnlijk geïmproviseerd op de bühne verschijnt, krijgt Clearwater zijn zin…