-door Cor van de Wiel-
De hoge verwachtingen van de 2e Celtic Night in Goirle werden in het
weekend van 18 en 19 mei niet ingelost. Het Schotse Shananigin, door de
Scottish Brewers uitverkozen tot beste act van 2005, was een ware
aanfluiting. De eerste 2 nummers waren nog te pruimen, maar toen men
Caledonia van Dougie MacLean via een soort Texas Flood de zaal
inslingerde was de beer los.
Met nummers als Tequila Sunrise van de Eagles en een nummer van U2 vraag je je ten zeerste af wat de Scottish Brewers er in hemelsnaam toe bewogen heeft om dit duo de genoemde prijs toe te kennen. Verwoede pogingen om The Corries te imiteren strandden bij voorbaat want het ontbreekt het duo aan het charisma dat The Corries natuurlijk wel heeft. De bezetting van akoestische gitaar met basgitaar was verder weing verheffend en werd te regelmatige gelardeerd met vals gezang.
De Nederlandse band Tinkers, Drinkers & Dreamers mocht in de foyer van het Jan van Besouwhuis het festival opluisteren. De keuze van de organisatie om in de foyer bands op te laten treden is ronduit ongelukkig te noemen, omdat het een luidruchtige ambiance is. Hoewel de band geen hoogvlieger is speelde ze toch een alleraardigst stuk traditionele folk waarbij het opmerkelijk voorkomen van de bassist nogal in het oog springt. De entourage in ogenschouw nemend vond ik dat Tinkers, Drinkers en Dreamers aardig overeind bleef en vooral de 2e sessie een sterke prestatie neerzette.
De voor mij onbekende groep AedO was het hoogtepunt van de avond. 6 jonge Belgen van nog geen 20 jaar die met traditonele folk maar ook met eigen werk goed voor de dag kwamen. De groep heeft muzikaal gezien dezelfde inslag als Anveld maar is in de breedte sterker (onder meer door een betere doedelzakspeler/fluitist en percussie) De combinatie van klarinet en saxofoon zorgde er verder voor dat soms het pad van folk verlaten werd om het even te zoeken in de Jazz.
De avond wordt in Goirle (traditioneel) gesloten door Ogham. Ik heb niets met Ogham, hoeveel moeite ik er ook voor doe. Ogham is een sleche vertolking van Capercaillie en probeert op alle fronten deze groep te imiteren. De kleffe diavertoning van Schotse landschappen en landelijke beekjes irriteren ook mateloos en zullen waarschijnlijk niet als bliksemafleiders fungeren van het vlakke spel. Ogham vlamt niet, Ogham is een aaneenschakeling van zoetgevooisde zang met weinig flamboyante instrumentalen, waarvan je na 2 nummers al weet welke kant het opgaat.
In een regionale krant las ik dat de Goirlese Celtic Night en Ogham onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Misschien moet men er toch maar eens over denken om aan deze miniatuur joint-venture een eind te maken, want de Goirlese Celtic Night verkeert in de wurggreep van Ogham (of andersom) en dat komt de kwaliteit van het festival op de lange duur allerminst ten goede.