Namen die klinken als een klok. Maar dan wel eentje uit de Sint-Baafskathedraal in Gent. Lieven Tavernier, Bruno Deneckere, Yves Meersschaert en Nils De Caster. Veel Vlaamser kan het natuurlijk niet. Weer vier volbloed muzikanten op de buun in zaal Thalia. Dit keer dus uit het land van pot en pint. Uit het Gentse om precies te zijn. Zijn reputatie als singer-songwriter is Lieven Tavernier al ruimschoots vooruit gesneld. Dat kan ook niet anders voor iemand die een juweeltje als "De Fanfare van Honger en Dorst" schreef. Het definitieve Gentse stadslied, inmiddels door velen gecovered. Het nummer ook, waarmee Lieven de eerste set in Thalia afsluit. Een ode aan het vrije leven met daar tevens ingebakken de heimwee naar datzelfde verloren paradijs. Twee lagen op elkaar, zoals in veel van zijn songs. Lieven oogt een beetje als mijn oude leraar Duits. Kaal, snorretje met daarbij een beetje mismoedige pose. Maar zijn kraaloogjes schitteren als hij wat gevoelige snaren raakt, en niet alleen die van zijn gitaar. In totaal negen pareltjes speelt hij samen met zijn kompanen. Begonnen met, hoe toepasselijk op deze winteravond, "De Eerste Sneeuw". Imponerend is zijn "Laatste trein naar M.". Een verhaal over de zondagse rit naar zijn kostschool. Met een opening in parlando, alsof hij een gedicht voordraagt, om na wat versnellingen te eindigen in een hels tempo waarbij de gitaren, piano en mandoline elkaar voorbij proberen te steken. Als een metafoor van het leven dat soms kan voortkabbelen om dan plotsklaps als een sneltrein onder je voeten voorbij te denderen, ja, om als los zand door je vingers te glippen.
Na de pauze is het de beurt aan Bruno Deneckere om de lead te nemen. Gewapend met een fles wijn zet hij de zaak op scherp."Never felt so right" is niet voor niks zijn openingsnummer. Hij is -met zijn Engelstalig repertoire- al geafficheerd als de Vlaamse Bob Dylan. Maar dat is toch te weinig. Soms hoor je Willy Nelson of zelfs Jerry Jeff Walker nog vagelijk voorbijscheren. Bruno etaleert zich als een heerlijke rootsman. En zijn begeleiders doen daar niet voor onder. Nils De Caster is werkelijk magistraal op lapsteel en fiddle. En hij laat zijn mandoline door alle hoeken van Thalia ijlen; The Byrds, in hun countryrockgedaante, revisited. Ergens in een introotje van Bruno meen ik nog een guitarlick-je uit de klassieker "Stairway to Heaven" te herkennen. Een hommage wellicht aan het optreden van Koen Jacobs, die vooraf zijn podiumdebuut mocht maken. Met zijn twaalf jaar en drie akoestische nummers op gitaar, waaronder de "Stairway", vertederde hij de zaal. He did it his way!
Tegen middernacht sloten de mannen -Lieven Tavernier was weer mee aangeschoven- af met een uitgesponnen, bijna tien minuten durende, jam-versie van "Robin". Opnieuw een concert om in te lijsten. Een plaatje, echt waar!
Nog een laatste glas en ze verdwijnen in de kille winternacht. Net als Lieven Tavernier's "Verdwenen Karavaan", op weg naar Zevergem en Zottegem. Inderdaad, Vlaamser kun je het niet bedenken.
Oh ja, nog wat. Lieven, blijkt ook nog eens leraar Germanistiek aan de Sint Lucas Hogeschool voor Wetenschap & Kunst te zijn. Alweer te Gent. Zo vallen alle puzzelstukjes toch weer in elkaar!
Op Youtube is een stukje van dit optreden te zien, kijk hier voor de uitvoering van Robin.