De echte folkliefhebber komt niet aan zijn trekken bij een concert van de Corsicaanse band I Muvrini. Toch viel er verder weinig aan te merken op het nogal poppy optreden gisteren in 013. Er werd strak gespeeld, en twee keer konden we genieten van de prachtige (bijna) a capella meerstemmige zang van de broers Jean-François en Alain Bernardini met Stéphane Mangiantini, waarmee voor mij gelijk de hoogtepunten van de avond geteld waren.
Gisteravond was in 013 in Tilburg het laatste concert van het korte tourtje dat I Muvrini deze week in ons land deed. De grote zaal zat bomvol, het was (net als de andere twee optredens) volledig uitverkocht. Na twee nummers komt bij mij de schrikreactie, help, ik ben in een popconcert beland! De drumpartijen lijken uit een computer te komen, ondanks de aanwezigheid van een echt drumstel en de gitaar heeft een U2-achtig geluid. De bassist staat lekker te swingen en van samenzang is nog niet veel te merken. Jean-François Bernardini lijkt de frontman te zijn van deze popband, zijn broer Alain en Stéphane Mangiantini komen af en toe het podium op om mee te zingen, alsof het een achtergrondkoortje betreft. Verschillende nummers herken ik van de albums die in mijn platenkast staan, werk tot 2000, onder meer van Noi en A Strada, maar ik hoor ook veel mij onbekende stukken, zoals Alma, het eerste stuk dat mij raakt. De rol van Alain Bernardini is hier veel groter, en door zijn zang samen met zijn broer weet ik weer waarom ik ooit cd's ben gaan kopen van I Muvrini. Zo halverwege is er een prachtig vocaal intermezzo, de drie zangers staan rond 1 microfoon en zingen in het Latijn, ik hoor de regel domine, exaudi orationem meam (is dat een psalm?) en daarna Agnus Dei, de religieuze teksten boeien me niet, maar de zang gaat me door merg en been.
Vervolgens gaat I Muvrini over tot de orde van de dag, Jean-François filosofeert verder over hommels, rivieren en wereldvrede met zijn tolk Marleen, en de begeleidingsband maakt er samen met de lichtshow weer volop een popconcert van.
Een rockende doedelzakspeler, invloeden uit de Afrikaanse wereldmuziek en percussie (ook uit een doosje?) geven nog een paar folky accenten. Als met een charmant Corsicaans accent Dylan's Blowin' In The Wind wordt ingezet en een Corsicaans liedje mag worden meegezongen met door assistenten vastgehouden tekst (doet nog eens aan Dylan denken) dreigt het wat melig te worden.
Het publiek vindt het allemaal geweldig, zingt volop mee als daarom wordt gevraagd en er wordt zelfs met lichtjes gezwaaid. Mijn aandacht verslapt, maar toch wil ik helemaal tot het einde blijven. En dan komt, bij de derde (of is het al de vierde, ze zijn niet van het podium weg te slaan) toegift nog een vocaal hoogstandje, volgens mij hoor ik Requiem, in elk geval staan ze opnieuw met zijn drieëen rond die microfoon, de synthesizer zorgt voor een zacht indringende onderliggende drone.
Zo'n twee en een half uur heeft het alles bij elkaar geduurd, wat dat betreft geeft de groep het publiek zeker waar voor zijn geld. Dan is het echt afgelopen, uit de speakers klinkt folk, 't Smidje van de dames van Laïs, die in 2000 op A Strada met de heren meezongen, en met het kippevel van die laatste toegift ga ik toch nog met een goed gevoel naar huis. Als je het geheel als popconcert beschouwt was het dik in orde, en het succes is de heren van harte gegund, maar als folkliefhebber kom je er tegenwoordig nogal bekaaid vanaf bij I Muvrini.
Hier staan meer foto's van dit concert, gemaakt door onze fotograaf Ronald Rietman.