In de tweede aflevering van deze nieuwe rubriek maakt Henk zich boos én hoort hij een stem uit duizenden, die van Declan de Barra.
Ook al eens genoten van het BoschBal in de Talent Factory in Den Bosch? Borrelen, buurten en dansen bij swingende balfolk in de sfeervolle entourage van een monumentale scheepsijzergieterij. Geen wonder dat daar de door JP gepropageerde VOC-mentaliteit nog altijd rondwaart: aanpakken & aanpoten. Maar helaas ook de door JP schielijk verzwegen schaduwzijde, het over lijken gaan.
Bal-initiator Noël ervaart dat nu. Hij heeft 't op papier: 1 december en 12 januari kan hij er terecht met zijn bal. Fantastische bands uitgenodigd, alles in kannen en kruiken. Maar dat is gerekend buiten de euro-tekens in de ogen van de Factory-coördinator. Achter Noëls rug om gunt hij de data aan anderen, waar ongetwijfeld meer aan te verdienen valt.
Jeetje, wat kan ik me daar kwaad over maken. Zo draai je mooie initiatieven de nek om.
Voor 1 december stond het nieuwe Harakiwi geprogrammeerd. Ik had me al verheugd op de kennismaking met deze groep rond superfolkies Wim Claeys, Maarten Decombel en Toon Van Mierlo, aangevuld met drie jazzmuzikanten. Zoals ik ook uitkeek naar de komst in januari van Balla Vogala, de balvariant van Olla Vogala.
Gelukkig laat Noël zich niet zomaar kielhalen. We houden deze twee topbands dus te goed. Zolang moet ik het nog doen met dit Youtube-filmpje.
Nou nog even iets positiefs. Via via kreeg ik een kopietje van de cd Song of a Thousand Birds van Declan de Barra. Ineens wist ik weer waar ik die stem van kende. Dit voorjaar hoorde ik ‘m als een tussendoortje in de rumoerige foyer bij het Triskell Festival in Heerlen. Gitaar, Anthony-stem, cello. Twintig minuten kort, maar lang genoeg om mijn interesse te wekken.
Deze Ier zong tot voor twee jaar in de Australische folkrockband Clann Zú. Speurend op internet lees ik tot mijn verbazing dat ene Mario Rossetti hem vals vindt zingen op het album Black Coats and Bandages. Moet ik ook nog eens aan zien te komen.
Sinds 2005 woont hij weer in Ierland, zingt nog wel eens een traditional, maar schrijft meer eigen songs. Anderhalf jaar geleden bracht hij het album uit, waarvan ik nu het kopietje koester.
‘Waterford's Declan de Barra has a voice of oak, amber, suffering and steel, the baroque quality of a Nick Cave and a range akin to Jeff Buckley', schreef de Sunday Tribune toen. Beter kan ik het omschrijven. Je kunt het nauwelijks nog folk noemen, eerder een soort progressieve kamerpop. Maar die stem! Wat een artistieke durf. Vals? Luister eens naar Throw Your arms Around Me en Blackbird Song.
Henk