hickory signals - noise of the waters
Hickory Signals - Noise Of The Waters - eigen beheer (https://hickorysignals.com/)

Een vrij nieuwe getalenteerde loot aan de tak van de Britse folk is het jonge duo Hickory Signals uit Brighton. Multi-instrumentalisten Laura Ward en Adam Ronchetti maken een heel fijne vorm van folk die doet denken aan de jaren ’60 en vooral ’70 (ik zag ergens de term trad folk voorbijkomen) waarin ze soms literaire elementen verwerken. Op Facebook noemen ze als invloeden: Christy Moore, Sandy Denny, Sinead O'Connor, Cara Dillon, James Joyce, Zelda Fitzgerald, Pentangle, Sandy Denny (inderdaad, ze wordt twee keer vermeld). Wie deze namen kent zal dat ook terughoren in de liedjes op hun twee ep’s. In 2014 verscheen een ep zonder titel en begin deze maand brachten ze Noise Of The Waters uit.

De kracht van Hickory Signals ligt vooral in de stem van Laura Ward, helder en nadrukkelijk aanwezig. Op Noise Of the Waters begeleidt ze haar vocalen met fluit of shruti box, Adam Ronchetti speelt gitaar en percussie. Daarnaast wordt het duo ondersteund door Tom Pryor (strijkinstrumenten), Scott Smith (banjo, lap steel) en Debs Stacey (achtergrondzang), de productie is in handen van Ian Carter (Stick In the Wheel).

Op hun vorige ep stond al Zelda, geschreven na het lezen van een stel brieven die de vrouw van schrijver Scott Fitzgerald aan hem schreef, nu hebben ze een gedicht van James Joyce op muziek gezet. Noise Of The Waters heeft een filmische uitstraling met een pakkende sfeer door de donkere dwarsfluit, dwingende zang, subtiele gitaarklanken en spokende effecten met snaren en percussie. Het lied leent zich dan ook goed voor een clip (https://www.youtube.com/watch?v=lodI1NYc4uk).  Dan volgen drie eigen nummers, waarin het duo zich van verschillende kanten toont, vrolijk en uptempo in Here I Am, donker serieus in Bows And Arrows (over onze neiging om alles te willen fiksen) en lekker verhalend in Take the Window. De ep wordt afgesloten met een sober gehouden Unquiet Grave (een traditional uit de Child-collectie, met sfeervol strijkarrangement) en het indringende Irish Ways (geschreven door John Gibbs, eerder opgenomen door onder meer Moving Hearts en Sinead O’Connor).

Dat Hickory Signals zich muzikaal verwant voelt aan folkgroepen uit met name de jaren ’70, moge duidelijk zijn. Noise Of The Waters zal ongetwijfeld herkenbaar zijn voor wie het toen al meemaakte, maar ook voor de oren van nu luistert het heerlijk weg.

Mirjam Adriaans