-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
De internetverbinding met Iran is niet jofel, maar ze krijgt contact: it was wonderful zeggen ze daar, Turkije en de VS zijn ook vol lof, India ligt blijkbaar even plat. Over de hele wereld hebben mensen via een stream kunnen kijken en luisteren naar een zaal in Groningen, waar zich een prachtige presentatie afspeelde van de nieuwe cd van Linde Nijland, I Am Here.
Er zijn van die dagen die je het liefst in een doosje zou willen doen en bewaren, heel lang bewaren. Deze zondag was er zo eentje, niet omdat het al zo vroeg in maart een zonnige lentedag was waar je zonder jas buiten kon zitten, wel omdat er muziek gemaakt werd die zo heerlijk ontspande dat ik er eindeloos naar had willen luisteren. Linde Nijland (zang, gitaar) is goed bij stem, heeft natuurlijk haar vaste begeleider Bert Ridderbos (gitaar, accordeon, cittern, banjo) meegenomen, maar ook, omdat het nou eenmaal de cd-presentatie is, gastmuzikanten Joost van Es (viool) en Gilbert Terpstra (drums en percussie). Kenners zullen nu zeggen Drums? Bij Linde Nijland? Jazeker, zoals Nijland zelf al zegt het moest er toch een keer van komen en dat pakt nog heel goed uit ook. Terpstra voelt de folkliedjes prima aan en ondersteunt met donkere slagen waar dat kan of subtiel getik waar nodig, bijvoorbeeld in de traditional So Early In The Spring. Het is een lied dat Linde leerde kennen via de prachtige platencollectie van haar ouders, en wel op een album van Judy Collins. Haar ouders hebben duidelijk een belangrijke rol gespeeld in haar leven, vader Freek is als bezoeker een vaste waarde bij flink wat concerten, ook vanmiddag, haar moeder overleed drie jaar geleden en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze nu een lied (en met een foto op de achterkant van de inlay ook de cd) opdraagt aan haar. In de uitvoering van Renaissance is Ocean Gypsy een licht psychedelisch rockfolk-achtige ballade, door Linde gebracht wordt het een zacht gevoelig eerbetoon aan een geliefd persoon, sober begeleid op gitaar en cittern. En dan wijkt ze van de setlist af, misschien wel door al dan niet bewust opspelende gevoelens, om vol overtuiging het titelnummer van de plaat te gaan spelen in de volledige bezetting van deze middag, met gitaar, cittern, viool en drums. I Am Here is al enkele jaren oud, ze zong het bijvoorbeeld al voor het Road To Bhutan-project, maar het kwam niet op de in 2011 verschenen cd daarvan terecht.
Dan zijn er nog een paar liedjes niet gespeeld, maar wordt het tijd voor de officiële presentatie. Via de uitreiking van de eerste schijf aan Hein en Jitty Moes van Coco Maria in Veenhuizen (waar inmiddels ook met regelmaat het festival Noordfolk georganiseerd wordt) eert Linde eerst alle organisatoren die haar in staat stellen om haar liedjes te spelen. Vervolgens laat ze zien dat ook folkzangeressen meegaan met hun tijd door via Skype contact te zoeken met diverse vrienden die ze door de hele wereld heeft opgedaan. Sam Chegini (die ook meewerkte aan het artwork van de cd) heeft met een groepje mensen in Iran niet alles goed kunnen volgen vanwege een brakke internetverbinding, maar ze vonden het wonderful. Janice Clark kon het in Amerika prima volgen en is ook enthousiast, ze kan gelijk even zwaaien naar haar man die in de zaal zit. Dan is Turkije aan de beurt, met een vrolijke Gülçin Orgun, die in Istanbul een radioprogramma presenteert en eveneens genoten heeft van het concert. De verbinding met India wil helaas niet tot stand komen, maar we kunnen wel even blijven luisteren naar nog een paar liedjes, waarbij ze de presentatie afsluit met het opbeurende Pack Up Your Sorrows van Richard Fariña. Een mooie gedachte, om je zorgen aan iemand anders te kunnen doorgeven die er dan ook nog wat mee kan doen. Het publiek is de muziek nog lang niet moe en wil graag meer, en hoewel er geen toegift is voorbereid wordt er toch een ontspannen uitvoering van Tarpaper Shacks ingezet, een maatschappelijk betrokken nummer van Si Kahn dat niet op deze plaat is terechtgekomen. Met een drankje, in de nog steeds warme zon, of gauw naar huis met een cd op zak kunnen mensen vervolgens gaan nagenieten.
Linde Nijland - I Am Here - Continental Records CECD51
Natuurlijk is het na afloop druk bij de cd-stand, na zon presentatie wil je graag horen hoe die cd nou klinkt. Voor wie het optreden niet kon meemaken in de zaal of via de live stream is er gelukkig de zilveren schijf. En hoewel de magie van een concert eenmalig is zal de luisteraar die deze plaat koopt zeker niet teleurgesteld worden. Dat Linde Nijland inspiratie haalt uit de Britse folk van de jaren 70 is bekend (met name door haar vertolkingen van liedjes van Sandy Denny), dat ze zich daartoe niet beperkt weten de liefhebbers ook al, maar komt op de nieuwe plaat nog eens tot uitdrukking. Onder meer door het in het hierboven genoemde So Early In The Spring, soms zijn er subtiele bluegrass-tintjes, zoals in het mooie eigen nummer High Under Skies, over het weidse landschap van de streek waar ze woont, maar de Amerikaanse invloed bloeit helemaal op in It Sure Feels Better, nog een eigen stuk met heerlijke banjo en viool en het fijn ontspannen Pack Up Your Sorrows van Richard Fariña (opnieuw met viool), dat eerder onder meer door Peter, Paul and Mary werd opgenomen. Een stuk dat niet op de presentatie voorbij is gekomen is Dialogue, een prachtig donker juweeltje van de onvolprezen singer-songwriter Jackson C. Frank, die 15 jaar geleden overleed. Ooit was hij de vriend van Sandy Denny, die in een van haar liedjes naar hem verwijst. Sarah Bowman voegt cello toe op dit nummer en op Will I Ever Learn, nog een eigen nummer dat zijn oorsprong vond in het hoogwater van 2012 in Groningen. Het was even spannend, de zandzakken lagen klaar voor de deur bij Linde en Bert, maar het huis is uiteindelijk droog gebleven. Het levert een muzikale getuigenis op in de beste traditie van de folk, zij het niet in troubadourstijl als verhaal maar wel als een persoonlijke herinnering.
I Am Here is een plaat die enkele jaren nodig heeft gehad. Er zijn liedjes afgevallen, andere zijn er bijgekomen, de reis naar Bhutan en verschillende internationale vrienden die ze onderweg heeft leren kennen heben haar leven verrijkt, terwijl ze persoonlijk een diep verlies heeft geleden. Uiteindelijk maakt dit alles Linde Nijland tot wie ze nu is en dat klinkt door in de muziek die haar zo dierbaar is. I Am Here is ingetogen, gevoelig, soms melancholiek, maar toch vaak sprankelend en telkens is er weer die zachte, heldere stem die je raakt. Linde Nijland is er en dat mag de wereld best weten.
Mirjam Adriaans